Ας πάρουμε λοιπόν μια τρύπα. Τι είναι μια τρύπα; Ένα αντικείμενο ή η απουσία ενός αντικειμένου; Στο διάστημα υπάρχουν τρύπες, οι λεγόμενες μαύρες τρύπες, που είναι όντως αντικείμενα, ωστόσο μπορούν να θεωρηθούν και ως «απουσία χωροχρόνου».Οι νόμοι της φυσικής παύουν να ισχύουν εκεί. Έτσι και σε ρουφήξουν μέσα τους, χάθηκες. Στους επιταχυντήρες σωματιδίων τα θετικά φορτισμένα ποζιτρόνια θεωρούνται ως μαθηματικά σημεία εκεί όπου απουσιάζουν τα αντίθετά τους, τα αρνητικά φορτισμένα ηλεκτρόνια. Έτσι και εμφανιστεί ένα ηλεκτρόνιο και πάει να μπει στην «κενή» θέση του, αλληλοκαταστρέφεται με το αντίθετό του. Αυτή είναι η λεγόμενη αντίδραση ύλης και αντι-ύλης. Ίσως να φαίνονταν συναρπαστικά όλα αυτά στον Δημόκριτο, αν ζούσε σήμερα.
Δεν θα του φαίνονταν ωστόσο άγνωστα, αφού εκείνος πρώτος συνέλαβε όχι μόνον την ιδέα του α-τόμου, αλλά και την ιδέα του κενού, μια πρωτοποριακή έννοια για τα δεδομένα της εποχής του, αλλά και του πολιτισμού του. Μαζί με τον Λεύκιππο λοιπόν, και ύστερα από αρκετά ποτηράκια του εξαιρετικού κρασιού που μαζί με τους φιλοσόφους έκανε διάσημη τη Μίλητο, συμπέραναν ότι το σύμπαν αποτελείται από ά-τομα που κινούνται στο κενό. Αδύνατον, τους απάντησε ο Παρμενίδης από την Ελέα της Κάτω Ιταλίας. Το κενό υπονοεί το τίποτα και αν δυο ά-τομα χωρίζονταν από το τίποτα δεν θα χωρίζονταν καθόλου, με αποτέλεσμα να ακουμπούν το ένα πάνω στο άλλο. Άρα, ο χώρος δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν είναι γεμάτος από «κάτι», μια ουσία που αργότερα ονομάστηκε «αιθέρας».
Ήταν τέτοια η απέχθεια των αρχαίων Ελλήνων για το τίποτα και το μηδέν, που χρειάστηκε να βρεθεί ένας εξαιρετικά πολυμήχανος τύπος, ο Οδυσσέας, για να βρει κάποια χρησιμότητα γι' αυτό: το τέλειο άλλοθι. Έχοντας πείσει τον Πολύφημο ότι το όνομά του ήταν Κανένας, δραπετεύει με τους συντρόφους του. Καθώς ο οργισμένος κύκλωπας αναζητά τον άνθρωπο που τον τύφλωσε, τον ρωτούν ποιος το έκανε και εκείνος απαντά: «Ο Κανένας!». Τρέχα γύρευε δηλαδή.
Δεν θα του φαίνονταν ωστόσο άγνωστα, αφού εκείνος πρώτος συνέλαβε όχι μόνον την ιδέα του α-τόμου, αλλά και την ιδέα του κενού, μια πρωτοποριακή έννοια για τα δεδομένα της εποχής του, αλλά και του πολιτισμού του. Μαζί με τον Λεύκιππο λοιπόν, και ύστερα από αρκετά ποτηράκια του εξαιρετικού κρασιού που μαζί με τους φιλοσόφους έκανε διάσημη τη Μίλητο, συμπέραναν ότι το σύμπαν αποτελείται από ά-τομα που κινούνται στο κενό. Αδύνατον, τους απάντησε ο Παρμενίδης από την Ελέα της Κάτω Ιταλίας. Το κενό υπονοεί το τίποτα και αν δυο ά-τομα χωρίζονταν από το τίποτα δεν θα χωρίζονταν καθόλου, με αποτέλεσμα να ακουμπούν το ένα πάνω στο άλλο. Άρα, ο χώρος δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν είναι γεμάτος από «κάτι», μια ουσία που αργότερα ονομάστηκε «αιθέρας».
Ήταν τέτοια η απέχθεια των αρχαίων Ελλήνων για το τίποτα και το μηδέν, που χρειάστηκε να βρεθεί ένας εξαιρετικά πολυμήχανος τύπος, ο Οδυσσέας, για να βρει κάποια χρησιμότητα γι' αυτό: το τέλειο άλλοθι. Έχοντας πείσει τον Πολύφημο ότι το όνομά του ήταν Κανένας, δραπετεύει με τους συντρόφους του. Καθώς ο οργισμένος κύκλωπας αναζητά τον άνθρωπο που τον τύφλωσε, τον ρωτούν ποιος το έκανε και εκείνος απαντά: «Ο Κανένας!». Τρέχα γύρευε δηλαδή.